Ξεφυλλίζοντας την κυριακάτικη εφημερίδα, διάβασα το παρακάτω κείμενο το οποίο θεωρώ εξαιρετικά επίκαιρο γι' αυτό και το παραθέτω αυτούσιο:
Σε περιόδους ηθικής κρίσης της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, υπήρχε μεγάλη φοροδιαφυγή, αδίκημα που τιμωρούνταν βαρύτατα. Ο φοροφυγάς εξοριζόταν από την πόλη, δημευόταν η περιουσία του ή πουλιόταν ως δούλος. Δίκτυο πληροφοριοδοτών ενημέρωνε σχετικά τις αρχές. Παράλληλα, ωστόσο, τιμωρούνταν και οι συκοφάντες, που κατέδιδαν με ψευδή στοιχεία συμπολίτες τους. Γνωστή είναι η ιστορία του γεωργού Λεύκωνος, ο οποίος, για να πληρώσει λιγότερο φόρο, δοκίμασε να εισαγάγει στην Αθήνα μέλι σε ασκούς κρυμμένους σε καλάθια γεμάτα με κριθάρι. Σκόνταψε όμως ο γάιδαρος, που μετέφερε το φορτίο, και οι τελωνοφύλακες αντελήφθησαν την απάτη. Έκτοτε έλεγαν τη ρήση: «Άλλα μεν Λεύκωνος όνος φέρει, άλλα δε Λεύκων». (από την Βιβλιοθήκη Τέχνης της Καθημερινής, Η Ελληνική Τέχνη στα Μουσεία του Κόσμου, Μουσείο Καλών Τεχνών Βοστώνης, κείμενα Τζένη Μπαριάμη).
Οι κοινωνίες μας δεν ήταν ποτέ αγγελικά πλασμένες. Υπήρχαν όμως δομές, αρχές, ποινές. Αυστηρές ποινές. Οι κοινωνίες των ευρωπαίων εταίρων μας δεν είναι επίσης αγγελικά πλασμένες. Τα ευρωπαϊκά κράτη όμως έχοντας ωριμάσει και ζυμωθεί κοινωνικά και πολιτικά νωρίτερα από εμάς, έχουν δομές και λειτουργίες που ελαχιστοποιούν την επικράτηση χαοτικών, ανεξέλεγκτων καταστάσεων. Υπάρχουν κανόνες διαχείρισης, δεν ανακαλύπτουν τον τροχό καθημερινά. Και αν ο Γερμανός φοροδιαφύγει η Frau Μέρκελ έχει διαβάσει ελληνική ιστορία και έχει τους πληροφοριοδότες της! Σήμερα το ελληνικό κράτος παραπαίει ανάμεσα στην ανυπαρξία και τον απόλυτο κρατισμό. Μου θυμίζει γονιό που δεν γνωρίζει πως να μεγαλώσει τα παιδιά του. Ταλανίζεται από ανασφάλεια, δεν ξέρει πότε να θέσει το όριο και πότε να ανοίξει απλόχερα την αγκαλιά του. Έτσι γίναμε ένας λαός κακομαθημένος που μονίμως ζητά, εκμεταλλεύεται, καταστρέφει και δεν παράγει. Ή μάλλον δύο λαοί, γιατί υπάρχει και ο Έλληνας που προσπαθεί, δουλεύει, σπουδάζει, δίνει, βοηθά, επιχειρεί και κατακτά την κορυφή, εντός και εκτός συνόρων.
Είναι ομολογουμένως άκρως δελεαστικό να γράφει κανείς για τα λογής λογής τραγελαφικά τεκταινόμενα των καιρών, τα πρόσωπα της ημέρας: αγρότες που ζουν για μια επιδότηση, αστυνομικοί με ταλέντο στο αυτογκόλ, πολιτικοί με ταλέντο στην ανωτάτη μαγειρική, τηλεπερσόνες άφθαστου κάλλους που πληρώνονται αδρά για την σειρά μαργαριταριών που ξεστομίζουν καθημερινώς, ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι με αποκλειστικά ρεπορτάζ που συγκλονίζουν-κυριολεκτικά-το πανελλήνιο, επαγγελματίες με μάστερ στο «άρπα κόλλα», επιχειρήσεις εισηγμένες στο χρηματιστήριο, με συστήματα ποιότητας και βραβεία καλύτερου εργασιακού περιβάλλοντος που βαράνε κανόνια και αφήνουν στον αέρα εργαζόμενους και μετόχους. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος, όπως και τα αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού που σαρώνουν τους δρόμους των βορείων προαστείων. Πρόκειται για φαινόμενο ελληνικό; Όχι φυσικά. Το ελληνικό φαινόμενο δεν αφορά την διενέργεια της παράβασης αλλά την ανοχή της παραβατικότητας από τους Έλληνες. Οι νόμοι υπάρχουν, εφαρμόζονται; Πρέπει να αρχίσουμε επιτέλους να εφαρμόζουμε τους νόμους για να βγούμε από αυτόν τον ψευδή φαύλο κύκλο. Το κράτος τρέμει να εφαρμόσει τους κανόνες που διέπουν μια φυσιολογική και ομαλή εξέλιξη του κοινωνικού και πολιτικού βίου. Η κλήση της αστυνομίας από τον πρύτανη του ΕΜΠ στον χώρο της Πολυτεχνειούπολης Ζωγράφου αποτελεί είδηση που χρήζει μακροσκελούς ανάλυσης καθώς θέτει προηγούμενο και συνεπώς ορίζει μεταστροφή τακτικής...Μα για να «σώσουμε» το άσυλο πρέπει πρώτα να το προστατέψουμε από όλους αυτούς που το καταργούν, εκμεταλλευόμενοι την ανέχεια των ηλίθιων κρατούντων, καταστρέφοντας τις υποδομές των πανεπιστημίων, καίγοντας τον κόπο και τον χρόνο των φοιτητών, εξανεμίζοντας τις ελπίδες των δασκάλων, στερώντας από την χώρα τον βασικότερο μοχλό ανάπτυξης, την επιστημονική έρευνα.
Είμαστε μια κοινωνία σε ηθική κρίση και όχι για πρώτη φορά. Πάνω από το στοίχημα της οικονομικής σωτηρίας, της ανάκαμψης, της ανάπτυξης, οφείλουμε για μια ακόμη φορά να διδαχθούμε από τα λάθη μας και να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Παραμερίζοντας τις έξωθεν και έσωθεν (δυστυχώς) προσβολές, ας προσκαλέσουμε αυτή την πρόσκαιρη «ήττα» στην αυλή μας και ας την αφήσουμε να γίνει ο οδηγητής μας για το μέλλον, ο μοχλός βοήθειας για να κατατροπώσουμε την άγνοια, την εγωπάθεια, τον μεγαλοϊδεατισμό, την ιδιοτέλεια, την αβουλία. Είμαστε υπεύθυνοι των πράξεων και των λεγόμενων μας. Ας σταματήσουμε λοιπόν να διαφημίζουμε την κακή μας εικόνα, να βγάζει ο ένας το μάτι του άλλου, να κάνουμε τις δουλειές μας βάσει κομματικών αποχρώσεων. Ας δώσουμε φωνή στους νέους, χαρισματικούς, έξυπνους, οξυδερκείς συμπολίτες μας που γνωρίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού και τολμούν. Ας προβάλλουμε τους συνανθρώπους μας που κτίζουν την νέα Ελλάδα που όλοι θέλουμε και ονειρευόμαστε. Είναι ανάμεσα μας, απλά περιμένουν να τους ανακαλύψουμε.
